"POZEGNANIE Z TARNOPOLEM" - c.d. Zycie Babci Karoliny

Wiele lez wycisnal Babci wyjazd z Tarnopola.

Zegnana byla serdecznie i z zalem, pozostawila po sobie cieply slad

w pamieci mieszkancow Hrabiostwa, sluzba ustawila sie rzedem ,kobiety machaly

chusteczkami i ocieraly lzy, mezczyzni przyciskali kapelusze do serca z glowa 

pochylona w wyrazie szacunku...

Harabina Horodyska wreczyla Babci sakiewke z piecioma "krugerandami"

( monety z czystego zlota dawniej nazywane rowniez "swinkami")

i list, ktory Babcia zachowala na cale zycie, konczacy sie slowami:

" Niech Ci Bog wynagrodzi, Karolinko , czego w pieniadzach nie sposob wynagrodzic..."

Na Dworzec kolejowy w Tarnowie wyszedl po Babcie

mezczyzna, obcy jeszcze, ktory mial sie stac towarzyszem Jej zycia

na dlugie lata, z ktorym miala dzielic smutki i radosci...

Babci planem bylo wychowac Emilke i na tym konczyla sie Babci wiedza

o malzenskim zyciu i jego obowiazkach ( pamietajmy, ze babcia chciala zostac zakonnica ).

Przyszedl rok 1916, a wraz z nim Pierwsza Wojna Swiatowa.

Nie wiadomo dokladnie jak i dlaczego, Babcia wraz z Dziadkiem i mala Emilka

zostali wysiedleni do Czech. Mieszkali u Czeszki, ktora w miare swoich

mozliwosci zajela sie wysiedlencami , ale Jej samej tez ciezko bylo...

Trudno bylo o zywnosc, wiec kiedy udalo sie ja zdobyc, Babcia

oddawala swoje porcje Emilce i Mezowi, nie wiedzac, ze jest

brzemienna z pierwszym dzieckiem.

Totez , kiedy maly Stasio sie urodzil, nie mial niestety wiekszych szans 

na przezycie. Zmarl na obczyznie, pochowany w malenkiej mogilce,

zostawiajac za soba zlamane serce Babci i niekonczace sie lzy...

Powrot na ziemie ojczysta nastapil w 1918 roku i w tymze roku

urodzil sie Tadeusz, Tym razem Babcia wiedziala i zadbala o szczesliwe

narodziny, Tadeusz wiec urodzil sie duzy i zdrowy,swoim rozmiarem przynoszac

zagrozenie dla Babci zycia. Mawiala Babcia pozniej, ze " tylko cudem Boskim 

udalo sie lekarzowi ocalic Babci zycie."

Dwa lata pozniej, w 1920 roku, przyszla na swiat  Maria.

Emilia rosla, pomoca byla wielka dla Babci i zycie uplywalo na zwyklych , codziennych troskach i radosciach.

Spedzala Babcia wiele czasu w kosciele, modlila sie duzo, a kiedy pytano, dlaczego

tak dlugo sie modli, odpowiadala: " Modlitwa koi moja dusze..."

Zycie nie szczedzilo Babci trudnosci, ktore musiala pokonywac sama,

bowiem w Dziadku Edwardzie nie znalazla wielkiej podpory.

Dziadek urodzil sie jako najmlodzszy z trzech braci.

Ojciec Szczepan byl Dyrektorem fabryki nalezacej do Ksiecia Sanguszki.

Mieszkali w jednym z dworkow Ks.Sanguszki, podarowanym 

Szczepanowi na dozywotne zamieszkanie.

W dworku byla sluzba, kucharz, parobek do koni i dziewczyna do krow, dzieci zawozone byly bryczka do szkoly, a na Swieta Bozego Narodzenia przyjezdzal Ksiadz po koledzie,

i po wielu latach ten sam Ksiadz zjawil sie u mojej Mamy w naszym domu...

Rozmawiajac z Rodzicami o dawnych czasach machnal reka 

i powiedzial: " Ech ! Dzisiejsza koleda...U Pani Dzadka na Rudach to byla koleda !!!"

Na " Rudy ", (bo tak nazywal sie Dworek ) zjezdzala sie cala elita

tarnowskich prawnikow,ludzi sztuki,lekarzy, odbywaly sie bale,kojarzyly sie malzenstwa i  w tej  beztroskiej atmosferze wyrastal Dziadek Edward, nie przygotowany do trudow zycia i ich pokonywania.

Babcia bardzo byla lubiana przez Tescia. Pomagal jej w czym mogl, miala zapewnione

swieze mleko dla dzieci i inne przywileje Dworku.

c.d.n. 

Ciocia Emilia, trzyma na reku mojego Brata

Posylam wam radosci, usmiechy,buziaki i wiele serdecznosci !

X O X O