Tuesday, June 26, 2012

"POZEGNANIE Z TARNOPOLEM" - c.d. Zycie Babci Karoliny

Wiele lez wycisnal Babci wyjazd z Tarnopola.
Zegnana byla serdecznie i z zalem, pozostawila po sobie cieply slad
w pamieci mieszkancow Hrabiostwa, sluzba ustawila sie rzedem ,kobiety machaly
chusteczkami i ocieraly lzy, mezczyzni przyciskali kapelusze do serca z glowa 
pochylona w wyrazie szacunku...
Harabina Horodyska wreczyla Babci sakiewke z piecioma "krugerandami"
( monety z czystego zlota dawniej nazywane rowniez "swinkami")
i list, ktory Babcia zachowala na cale zycie, konczacy sie slowami:
" Niech Ci Bog wynagrodzi, Karolinko , czego w pieniadzach nie sposob wynagrodzic..."
Na Dworzec kolejowy w Tarnowie wyszedl po Babcie
mezczyzna, obcy jeszcze, ktory mial sie stac towarzyszem Jej zycia
na dlugie lata, z ktorym miala dzielic smutki i radosci...
Babci planem bylo wychowac Emilke i na tym konczyla sie Babci wiedza
o malzenskim zyciu i jego obowiazkach ( pamietajmy, ze babcia chciala zostac zakonnica ).
Przyszedl rok 1916, a wraz z nim Pierwsza Wojna Swiatowa.
Nie wiadomo dokladnie jak i dlaczego, Babcia wraz z Dziadkiem i mala Emilka
zostali wysiedleni do Czech. Mieszkali u Czeszki, ktora w miare swoich
mozliwosci zajela sie wysiedlencami , ale Jej samej tez ciezko bylo...
Trudno bylo o zywnosc, wiec kiedy udalo sie ja zdobyc, Babcia
oddawala swoje porcje Emilce i Mezowi, nie wiedzac, ze jest
brzemienna z pierwszym dzieckiem.
Totez , kiedy maly Stasio sie urodzil, nie mial niestety wiekszych szans 
na przezycie. Zmarl na obczyznie, pochowany w malenkiej mogilce,
zostawiajac za soba zlamane serce Babci i niekonczace sie lzy...
Powrot na ziemie ojczysta nastapil w 1918 roku i w tymze roku
urodzil sie Tadeusz, Tym razem Babcia wiedziala i zadbala o szczesliwe
narodziny, Tadeusz wiec urodzil sie duzy i zdrowy,swoim rozmiarem przynoszac
zagrozenie dla Babci zycia. Mawiala Babcia pozniej, ze " tylko cudem Boskim 
udalo sie lekarzowi ocalic Babci zycie."
Dwa lata pozniej, w 1920 roku, przyszla na swiat  Maria.
Emilia rosla, pomoca byla wielka dla Babci i zycie uplywalo na zwyklych , codziennych troskach i radosciach.
Spedzala Babcia wiele czasu w kosciele, modlila sie duzo, a kiedy pytano, dlaczego
tak dlugo sie modli, odpowiadala: " Modlitwa koi moja dusze..."
Zycie nie szczedzilo Babci trudnosci, ktore musiala pokonywac sama,
bowiem w Dziadku Edwardzie nie znalazla wielkiej podpory.
Dziadek urodzil sie jako najmlodzszy z trzech braci.
Ojciec Szczepan byl Dyrektorem fabryki nalezacej do Ksiecia Sanguszki.
Mieszkali w jednym z dworkow Ks.Sanguszki, podarowanym 
Szczepanowi na dozywotne zamieszkanie.
W dworku byla sluzba, kucharz, parobek do koni i dziewczyna do krow, dzieci zawozone byly bryczka do szkoly, a na Swieta Bozego Narodzenia przyjezdzal Ksiadz po koledzie,
i po wielu latach ten sam Ksiadz zjawil sie u mojej Mamy w naszym domu...
Rozmawiajac z Rodzicami o dawnych czasach machnal reka 
i powiedzial: " Ech ! Dzisiejsza koleda...U Pani Dzadka na Rudach to byla koleda !!!"
Na " Rudy ", (bo tak nazywal sie Dworek ) zjezdzala sie cala elita
tarnowskich prawnikow,ludzi sztuki,lekarzy, odbywaly sie bale,kojarzyly sie malzenstwa i  w tej  beztroskiej atmosferze wyrastal Dziadek Edward, nie przygotowany do trudow zycia i ich pokonywania.
Babcia bardzo byla lubiana przez Tescia. Pomagal jej w czym mogl, miala zapewnione
swieze mleko dla dzieci i inne przywileje Dworku.
c.d.n. 

Ciocia Emilia, trzyma na reku mojego Brata

Posylam wam radosci, usmiechy,buziaki i wiele serdecznosci !

X O X O


20 comments:

  1. lubię Twoje wspomnienia Alinko ... czekam na cdn.

    ReplyDelete
  2. Dzięki za te wspomnienia , miłego dnia ...pa...pa

    ReplyDelete
  3. Pięknie napisałaś, pisz dalej Alinko, wspominaj, takie opowieści sięgające lat zaprzeszłych ukoją zapwene wiele czytających je duszyczek ... ściskam Cię mocno...:0

    ReplyDelete
  4. Czytam jak niezwykłą powieść.I czekam na ciąg dalszy:)
    Pozdrawiam:)

    ReplyDelete
  5. Czekam na ciąg dalszy. Pozdrawiam i dziekuję.

    ReplyDelete
  6. Bardzo lubię czytać Twoje wspomnienia. Czekam na kolejną część :)

    ReplyDelete
  7. Pięknie opisujesz, tak naturalnie, skromnie. Z wielką przyjemnością czytam i czekam na dalszy ciąg.Pozdrawiam Cię serdecznie

    ReplyDelete
  8. kazde wspomnienie czytam z zapartym tchem

    ReplyDelete
  9. Ainko to wielkie szczęscie,jeżeli jest się posiadaczem takiej wiedzy o swoich przodkach.
    Czekam na Twoje narodziny.
    W następnym odcinku?

    ReplyDelete
    Replies
    1. Właśnie, sama nie mam aż tak wyczerpujących danych o moich Przodkach.Podziw i szacunek.Serdecznie pozdrawiam.

      Delete
  10. Kolejna przejmująca historia... czekam na kontynuację ;-))

    ReplyDelete
  11. Uwielbiam takie podróże w czasie, zdjęcia w kolorze sepii i te czarno-białe, wspomnienia, dane, anekdoty - zyskałaś we mnie kolejną stałą czytelniczkę:-))) Pozdrawiam i dziękuję za odwiedziny na moim blogu:-)

    ReplyDelete
  12. Uwielbiam czytać ten pamietnik u Ciebie na blogu.... To były takie czasy że z jednej strony straszne dla ludzi bo wojna itp a z drugiej piękne wspomnienia pozostawiły bo ludzie się wtedy bardziej umieli zjednoczyć. Pozdrawiam Cię Alinko serdecznie :)

    ReplyDelete
  13. Miło się ciebie czyta, choć czuję niedosyt informacji. Streszczenie życia krótko się piszę - i choć momentami proste nie oddaje jego złożoności i człowieka. Proste życie tez jest ciekawe- choć nie ma w nim tak wielkich zakrętów budujących strony życiorysów. :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Napisałam tak dla tego bo oddałaś życie Babci w dwóch kartkach a to była na pewno wspaniała kobieta która nie ustępuje miejsca np. Mickiewiczowi. Ludzie myślą że jak żyjesz w jednym miejscu i nie podróżujesz to tracisz życie. Niech każdy szuka swojego szczęścia na własny sposób nie narzucając pomysłów na życie innym. Ta myśl mnie ostatnio męczy i wyszła na światło dzienne akurat przy Twojej Babci sorry :)

      Delete
  14. Trudne czasy, ale bez nich nie byłoby tej historii. I co będzie dalej??? Pozdrawiam ciepło

    ReplyDelete
  15. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  16. Zaczęłam czytać ... zaczytałam się jak zwykle. I w Tobie drzemie talent do pisania... :):) Pozdrawiam Cię serdecznie :**

    ReplyDelete
  17. No i ponownie się wzruszyłam.Tych historii życia Twoich przodków nie da się ot tak sobie poczytać.Myślę ,że rzeczywiście Masz talent do przekazywania ludziom tych spisanych historii.Może pokusisz się Alinko o napisanie książki.Popatrz ile osób z takim zaangażowaniem (łącznie ze mną)oczekuje dalszego ciągu.
    Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie

    ReplyDelete

Dzieki za kazde mile slowo i wizyte u mnie!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...