O Urszuli Kochanowskiej

..." Gdy po smierci wstapilam w Niebiosow pustkowie,

Bog dlugo patrzal na mnie i glaskal po glowie;

Zbliz sie droga Urszulo, podladasz jak zywa,

zrobie dla Cie co zechcesz, bys byla szczesliwa.

Zrob tak Boze-szepnelam- by w Nieb Twoich krasie,

wszystko bylo tak samo, jak tam w Czarnolasie-

i umilklam zlekniona i oczy unosze,

by zbadac czy sie gniewa, ze go o to prosze...

Usmiechnal sie i skinal i wnet z Bozej Laski

stanal dom...kubek w kubek jak nasz Czarnolaski;

i sprzety i donice rozkwitlego ziela

podobne, ze az oczom straszno od wesela ! -

i rzekl: Oto sa sprzety, a oto donice,

tylko patrzec, jak przyjda stesknieni Rodzice,

A ja gdy gwiazdy do snu poukladam w niebie

nieraz do drzwi zapukam , by odwiedzic Ciebie...

i odszedl.

Wiec ja krzatam sie jak moge,

nakladam do stolu, omiatam podloge,

i w suknie najrozowsza cialo swe oblekam,

i sen wieczny odpedzam, i czuwam, i czekam...

Patrze, swit jasna poswiata zloci sie na scianie,

Gdy wtem slychac kroki i do drzwi pukanie!

Wiec zrywam sie i biegne...wiatr po niebie dzwoni...

serce w piersi zamiera!...Nie, To Bog, nie Oni...