Wincenty Pol

Coraz ciszej - wrzesien! wrzesien!

Slonce rzuca blask z ukosa,

I dzien krotszy,chlodna rosa -

Ha i jesien - polska jesien!

O! jesieni zlota nasza !

Tys jak darow Bozych czasza,

Dziwnie madra,pelna czesci

I kojacej pelna tresci...

W pozegnanie graja lasy

Barw tysiacem,pelnych krasy;

Wiosna laki tu sie tecza,

Starodrzewne lasy wiencza

Miedzia,zlotem i rubinem,

I szmaragdem i bursztynem,

Na jesieni swiat sie mieni

I w dobrane gra kolory,

Pajeczyny srebrem dziany,

Jak kobierzec roznowzory

Na dzien wielki rozeslany.

Nie moglam sie oprzec pokusie poslania jeszcze jednego,

jesiennego wiersza...